Snelheid

Snelheid betekent niets, je moet op tijd opstaan.


(vrij naar willem van hanegem)

Gordijnen

De wekker gaat veel te vroeg zeker gezien het etentje met veel Melon Creek en jongste dochter die normaal nooit maar dan ook echt nooit wakker wordt 's nachts, maar nu dus wel, om half vier, en het huilen stopt niet vanzelf dus ze ligt een kwartiertje naast me met haar stralende lach, maar houdt mij samen met hoofdpijn langer wakker en dus begint de dag te laat en met nog meer gehaast om drie personen op tijd te laten ontbijten, wassen, aankleden, spullen pakken, we zijn te laat op school maar dat valt niet op, maar thuis ligt er nog hagelslag onder de tafel en staan de ontbijtbordjes er nog op en de boter staat op het aanrecht en de bedden moeten nog opgemaakt en de oppas komt en de baas wacht maar al die gordijnen moeten nog open.

Man is weekje weg.
Het geregel met oppassen is erg.
Maar die gordijnen, die nekken je.

Vader

Voor wie het niet zo volgt: er is nogal wat te doen over een voetballer van Ajax, Wesley Sneijder.
Die heeft een rode kaart gekregen en dat is volgens hem helemaal niet terecht.
De straf is volgens Sneijder veel te zwaar voor een normaal scheldwoord tegen een speler van de tegenpartij. Met een ziekte had het scheldwoord volgens hem niets te maken, 'ïntegendeel'. Wat -ie precies had gezegd, dat wilde hij niet herhalen. Inmiddels weten we dat het blinde of witte t*fushond was en we weten ook, want dat zagen we op de tvbeelden, dat hij het niet tegen een speler zei, maar tegen de scheidsrechter. Tyfus is toch echt een ziekte, helemaal niks 'integendeel'.

Wesley Sneijder heeft dus twee keer gelogen.
Zijn trainer en het bestuur van zijn club houden hem de hand boven het hoofd.

Wesley Sneijder is net vader geworden.

Collega's

De computer van de collega naast me had een hardnekkig hardwareprobleem, dus ging hij tegenover me zitten, op de plek van een collega die er voorlopig niet is. De halve dag mopperde hij dat het bureau zo vies was en het toetsenbord en de andere helft van de dag was hij omstandig in de weer met verschillende soorten schoonmaakdoekjes. Dat valt allemaal niet mee als je een vreemd soort smetvrees hebt, zoals ik.

Het viel toch al niet echt mee vandaag op het werk, want aan andere bureau's werd eerst geroddeld, toen gemopperd, gezeurd, geklaagd, ruzie gemaakt en vooral heel moeilijk gedaan.

Het is vreemd met collega's. Je hebt ze niet zelf uitgekozen en toch zijn ze de hele dag heel dichtbij. Dichterbij dan je geliefde, je beste vrienden, je kinderen. Daardoor weet je dingen van ze die je helemaal niet wilt weten: dat ze een ochtendhumeur hebben, hoe ze een appel eten, dat ze in hun neus peuteren, hoe ze hun vrouw noemen, dat ze flirten met stagiaires.
Of dat ze een vreemd soort smetvrees hebben.

Eigenlijk is het een wonder dat er zo zelden klappen vallen in kantoortuinen en zo.

Spenen, worst, telefoneren, bijzonder

Kinderen die altijd met een speen rondlopen, wat een stom gezicht.
Ouders die trots zijn op hun kinderen, wat een onzin.
Kinderen die zelf vragen om een plakje worst bij de slager, slecht opgevoed.
Vriendinnen met wie je geen fatsoenlijk telefoongesprek kunt voeren omdat hun kinderen er steeds doorheen jengelen, hoogst irritant.
Moeders die klagen over drukte en vermoeidheid, die doen het toch echt zichzelf allemaal aan.
Kinderen die steeds door een gesprek heen praten, wat een aandachttrekkers.
Ouders die alles geweldig en bijzonder vinden van hun kinderen, wat zijn die ongelooflijk erg.
Ouders die daar de hele tijd over praten, die zijn het allerergst.

Ik weet nog precies wat ik dacht voordat
- we op een zondag in Frankrijk wanhopig op zoek waren naar een winkel die spenen verkocht
- er twee kleine meisjes zijn op wie we trotser zijn dan trots
- onze kinderen meteen naar de slager in de supermarkt hollen om een plakje worst te halen
- telefoongesprekken soms abrupt moeten worden afgebroken vanwege twee gillende keukenmeiden
- ik me steeds afgetobder begon te voelen omdat alles vooral moest blijven zoals het was
- onze dochters soms erg grappige opmerkingen maken als ik met iemand anders aan het praten ben
- ik te pas en te onpas vertel dat onze dochter van 2 tot tien kan tellen in het Engels

Dit is wat de liefste kinderen van de hele wereld met je doen.

Zielig

In de stad waar wij wonen is er een wethouder met een weblog. Zijn keurige stukjes over waar hij nu weer naar toe is gefietst en met wie hij nu weer een interessant gesprek heeft gehad roepen helemaal geen reacties op bij de lezers, als die er al zijn natuurlijk.

Ik vind hem een beetje zielig.

De laatste dagen kreeg ik weleens de neiging om anoniem een reactie te posten op mijn eigen weblog.
Stel je voor dat je op zo"n zielige wethouder gaat lijken.

Gelukkig is er een reactie geplaatst. Door een aantrekkelijke man nog wel!

Reden genoeg om wat geheimen te openbaren aan de bezoekers van deze site.

Het weblog bestaat sinds 1 november.
Dit is de 23ste "post".
Er is 1 reactie geplaatst.
Sinds 9 november wordt geteld hoeveel bezoekers de site trekt.
Dat waren er tot nog toe 118.
Van de 118 bezoekers kwamen er 53 vaker terug.
Er werd 257 keer een pagina van de site opgeroepen.
Het aantal bezoekers is in het weekeinde beduidend lager dan doordeweeks.
Dit weblog trekt gemiddeld 7 bezoekers per dag.
Het weblog van de schrijver Kluun trekt dagelijks gemiddeld 1095 bezoekers.

Ik ga nog even door.

Baas

Wat er ook alweer leuk was aan leidinggeven en waarom ik dat ook alweer zo graag wilde doen en zo graag deed - ik ben het even helemaal kwijt. Vijf weken geleden ging mijn ouderschapsverlof in en sindsdien blijf ik niet een, maar twee dagen in de week thuis en sindsdien heb ik ook geen leidinggevende functie meer.

Soms denk ik dat het feit dat ik geen leiding meer geef meer invloed heeft op mijn algehele welbevinden dan die dag extra thuis.

Twintig redenen waarom leidinggevenden te beklagen zijn:

20. Ze nemen hun werk altijd mee naar huis
19. Ze moeten dingen doen die hen helemaal niet interesseren, zoals zorgen dat de vakantieweken eerlijk worden verdeeld
18. Ze moeten kritiek leveren op mensen als die iets niet goed doen
17. Dat vinden die mensen vaak helemaal niet leuk
16. Dus dat komt vanzelf als een boomerang terug
15. Als mensen ergens gefrustreerd over zijn dan krijgt de baas vaak de schuld
14. Leidinggevenden denken dat ze dingen kunnen veranderen maar dat lukt niet of nauwelijks
13. Hun invloed is zeer beperkt door onwillige en/of onkundige mensen boven ze en vooral door onwillige en/of onkundige mensen in hun team
12. Leidinggevenden mogen niet klagen want ze worden er nu eenmaal "goed voor betaald"
11. Hoe hoger in de organisatie, hoe meer opportunisme
10. It"s a men"s world
9. Zitten ze op hun werk, krijgen ze nog te maken met kinderlijk gedrag, kinderlijker nog dan het gedrag dat ze thuis wel eens zien
8. Ze moeten altijd maar het goede voorbeeld geven
7. Ze moeten zoveel vergaderen
6. Ze krijgen zoveel emails
5. Ze moeten oprechte belangstelling tonen voor de problemen van mensen uit hun team
4. Ze moeten zorgen dat er een teamuitje komt waar niemand op zit te wachten
3. Ze mogen niet roddelen over nog hogere bazen
2. Ze horen alle roddels als laatste
1. Vooral de roddels over henzelf

Fijne dag!
Wees aardig tegen uw baas!

Verliezer

Misschien begint de emancipatie dicht bij huis, maar bij ons dus niet.
We zaten op de fiets, zij en ik, en ze vroeg wat stemmen was. Nou, dat je bijvoorbeeld kiest wie de baas mag worden. Ja, ja, ik geef het toe, het was helemaal het verkeerde voorbeeld, maar ik zei dus dat je dan bijvoorbeeld kunt kiezen wie de baas is, papa of mama. Op een van de twee moet je dan stemmen.
Ik stem op papa, zei ze, want die is de grootste in huis. En ze zei er nog bij dat waarschijnlijk iedereen uit de klas wel voor zijn papa zou kiezen.
Ik probeerde nog wat, dat mama"s misschien niet zo groot en zo sterk zijn maar dat ze toch best de baas kunnen zijn, maar bij elke trap besefte ik meer dat ik de grote verliezer was van deze verkiezingen.

Werk

Spannende dag, voor werkende moeders, vaders met pappadagen, eierboeren in Tubbergen, een miljoen mensen in Afrika...

- And now for something completely different -

Oudste dochter (4) vertelt dat de vader van een meisje uit haar klas tandarts is.

- En wat is jouw vader dan?

Die gaat naar zijn werk.

- Ja, maar wat doet hij op zijn werk?

Kleurplaten uitprinten.

Landen

Nog nooit zoveel politici op tv gezien.
Nog nooit zo weinig standpunten gehoord.

Morgen nog een dagje zweven, woensdag ergens landen.

Die ouderwetse partijfolders zijn zo gek nog niet.

Te laat wijs

Het boek dat ik lees is geschreven door Gordon Livingston, een Amerikaanse psychiater.
Het heet Te vroeg oud, te laat wijs - Dertig dingen die je nu zou moeten weten.

Er staat onder meer dit in. Voor alle ouders en iedereen die ouders heeft of had.

,,Als kind hebben we het recht op de onvoorwaardelijke liefde van onze ouders. Maar slechts een enkeling van de mensen met wie ik praat, heeft het gevoel dat hij die ook heeft gekregen. De meeste jeugdherinneringen zijn juist zelfs belast met het gevoel van een onuitgesproken verplichting om "mijn ouders trots te laten zijn" door succesvol te zijn op school, niet in de problemen te raken, een geschikte huwelijkspartner te vinden en kleinkinderen te verwekken. Er zijn veel manieren waarop ouders hun kinderen een gevoel van verplichting bijbrengen. Door het leven en de koesterende zorg te aanvaarden neemt een kind kennelijk ook een schuld op zijn schouders die alleen kan worden ingelost door aan de ouderlijke verwachtingen te voldoen.

Er wordt veel aandacht geschonken aan de druk van het ouderschap. Het begint met de pijn van de bevalling, het gebrek aan slaap tijdens de zuigelingentijd, de eindeloze ritjes die nodig zijn voor georganiseerde activiteiten, de stress van conflicten in de pubertijd, uitmondend in de kosten van een studie.

Over elke fase in de opvoeding wordt door ouders veelvuldig geklaagd, alsof het een soort martelaarschap betreft. Is het dan verbazingwekkend dat kinderen een gevoel van verplichting jegens hun ouders hebben?

De vraag "Wat ben ik mijn ouders veschuldigd?" vervormt het leven van kinderen vaak tot ze volwassen zijn, en dan soms nog steeds. Onze kinderen zijn ons helemaal niets verschuldigd. Het was onze beslissing om hen op de wereld te zetten. Als we van hen hielden en hun behoeften vervulden, was dat onze ouderlijke taak en niet een onbaatzuchtige daad. We wisten vanaf het begin dat we ze opvoedden opdat ze ons weer zouden kunnen verlaten, en het was steeds onze verplichting om hen daarmee te helpen, zonder ze op te zadelen met een gevoel eeuwig dankbaar te moeten zijn of voor altijd bij ons in het krijt te staan.

Goed functionerende gezinnen kunnen hun kinderen goed loslaten.
Slecht functionerende gezinnen hebben de neiging hen vast te houden."

Verbale wezens

We zijn verbale wezens die ervan genieten uiting te geven aan onze onbeduidendste gedachten.

Dit is een citaat.
Uit een boek dat ik lees.
Het ligt niet op de tafel met opvoedboeken.

Het is een mooi boek.
Er zijn 150.000 weblogs.

Later meer beduidende gedachten.
Uit dit boek.
Op dit weblog.

Geen tijd

En dan nog dit, over al die opvoedboeken, tijdschriften voor zwangeren, internetfora voor jonge ouders, weblogs voor werkende moeders, krantenartikelen met feiten en tvprogramma"s met nanny"s:

Ze zijn bedoeld voor een doelgroep die helemaal nergens tijd voor heeft!

Is dat dan het probleem, dat al die bijkans overspannen vaders en moeders in hun vrije tijd ook nog eens proberen te achterhalen hoe ze moeten opvoeden, hoe ze zorg en werk moeten combineren, hoe ze de opvang van hun kinderen moeten regelen en hoe ze tussen het opvoeden, zorgen, werken en regelen door ook nog een beetje leuke mensen blijven.

Geen wonder dat ze het allemaal niet meer weten.
Dat hun hoofd omloopt.
Dat ze over niets anders meer kunnen praten.

Stop ermee!
Ga onkruid wieden, borduren, vrijwilligerswerk doen, foto''s inplakken of een rondje hollen.

Maar vergeet niet om minstens een keer per dag hier te kijken.

Waanzinnig origineel

Moet je eens bij een willekeurige boekhandel kijken hoeveel boeken er liggen over moederschap en opvoeden (en, nou vooruit, vaderschap).

Moet je op internet eens zoeken naar sites, weblogs en discussieforums over moederschap en opvoeden (en, nou vooruit, vaderschap).

Je kunt geen krant openslaan of er staat wel een artikel in over creches, de combinatie van werken en zorgen of over opvoedingszaken.
Op de tv zap je van de ene nanny naar de volgende en val je van de ene discussie over kinderopvang in de volgende.

Het is echt een waanzinnig origineel idee, dit weblog.

Oma

Wat ze leuk vinden, onze twee kinderen, is moeder met baby spelen.
En dan kan het gebeuren dat de jongste tegen de juf zegt: Opa komt mij zo ophalen.
Nog even en het schalt door de supermarkt: Oma!!!!

Alsof we het al niet moeilijk genoeg hebben.
Wij oude jonge ouders.

Hij heeft een affaire nodig

Hoe komt het toch dat Wouter Bos niet populair is?

Hij komt niet betrouwbaar over, zeggen vrouwen in mijn omgeving.

Wouter Bos niet betrouwbaar???
Zelden zo"n keurige huisvader gezien. Weet van geen smet op zijn blazoen.

Nee, dan Jan Marijnissen. SP-Leider met dictatoriale trekjes. Ouder, kaler, maar toch veel populairder bij de vrouwen. Zal wel met foutere uitstraling te maken hebben.

Bill Clinton, door Wouter Bos zeer bewonderd, won zijn eerste presidentsverkiezingen in 1992 dankzij het grote aantal vrouwen dat op hem stemde. De democraat was vooral populair bij de zogeheten soccer moms in de suburbs. Het was nog lang voordat Monica Lewinsky stagiair werd op het Witte Huis, maar de affaire Gennifer Flowers was al tot volle bloei gekomen.

Wouter Bos gaat de aanval openen op het CDA, staat vandaag in de krant.

Wat Wouter Bos nodig heeft is een goede affaire.

Pom pie dom pie dom

Hij maakte al een tijdje een raar geluid, en soms deed -ie ook raar.
Naar de fietsenmaker? Te veel gedoe.

Nog geen tweehonderd meter onderweg van werk naar huis stond -ie ineens in versnelling nul.
Ketting eraf. Denk ik. Want zit kettingkast voor.

Moest nog ergens langs.
En langs een fietsenmaker.
Toen met de bus.
En met nog een bus.

Een fietstocht van 18 minuten werd een lang verhaal van een uur en een kwartier.

De ANWB, is dat niet de Algemene Nederlandse Wielrijders Bond?

Fiets is natuurlijk niet meteen gemaakt. Maar gelukkig hebben we nog een bakfiets.
Is erg onhip, zegt vriendin in hip restaurant bij Amstel Station.
(Onhippe bakfiets in hip restaurant maakt kleurloze werkende moeder).

Gevolgen fietsleed vielen verder mee, ook al had werkende vader avonddienst, want oppas kon gewoon langer blijven.

Fietsleed was eigenlijk een beetje fileleed.
Dacht even aan al die mensen die dagelijks een uur doen over een ritje van 18 minuten.

Vroeger zaten vaders in hun luie stoel de krant te lezen als moeder de vrouw stond te koken in de keuken.
Nu zitten de vaders onderuitgezakt in de comfortabele autostoelen van hun grote leasebakken, in hun warme cocon, met hun eigen muziekje, pom pie dom pie dom te wachten tot de bofkont voor ze weer gaat rijden.

Thuis staat de werkende moeder te koken, terwijl dreinerige want vermoeide kinderen de boel afbreken, elkaar de hersens in slaan of alweer een snottebel afvegen aan hun broek.

Een man weet wel wat hij mist.

Ineens begrijp ik waarom bijna geen enkele politieke partij het autoverkeer echt wil terugdringen.

Stress

Eindelijk het artikel in de Volkskrant gelezen. Je vindt het hier: http://www.martinedevente.nl/385/images/VOK-20061108-01011001.pdf

Als de kostenberekening van het kinderdagverblijf kost, dan kun je je afvragen waarom sommige politieke partijen zeggen dat het nog goedkoper moet:
2 kinderen, 3 dagen kinderdagverblijf kost volgens de auteur 1372 euro
overheid en twee werkgevers betalen 1184 euro
blijft er 188 euro over
per maand!

Een citaatje voor wie geen zin heeft in het hele artikel:
,,Zijn wij en al die andere ouders dan wonderen van efficiency? Of hebben we het gewoon goed geregeld door bijvoorbeeld dichter bij huis te werken of (tijdelijk) iets minder hoge carriere-eisen te stellen? Ik ken geen moeder een ook geen vader die met een burn out thuis zit vanwege de hoge zorg- en werkdruk."

Dat laatste zegt niets, lijkt me.
Het een- en twee-na-laatste wel.

Kiepwagen

Toen onze oudste dochter haar eerste pop had gekregen, heb ik er hoogstpersoonlijk zelf voor gezorgd dat ze ook snel haar eerste auto had. Een rode kiepwagen. Zelden een auto gezien (gezien? heb ik "m ooit nog wel eens gezien?) die zo weinig kilometers heeft gemaakt.

Weken geleden lag er al een speelgoedgidsje voor de open haard. Met kruisjes bij alle cadeautjes die ze wil hebben. Dat wil zeggen: alles waar roze in zit, ook al is het maar een beetje.

Vroeger, ja vroeger dacht ik dat moeders meisjes van dochters maakten.

Nu zit ik elke zaterdagochtend om kwart voor tien bij ballet, met een dochter die dol is op speldjes en haarbanden, op lippenstift en nagellak en die nooit vader wil zijn in de poppenhoek.

Dat moet je aan je vrouw overlaten

Vanochtend zei een collega-werkende moeder dat wij vrouwen thuis altijd alles maar naar ons toe trekken.

Tussen de middag aan de lunchtafel zei een collega-werkende vader dat zijn puberdochter een wenkbrauwpiercing wil en is gaan roken.
Ga discussies daarover nooit aan, zei hij tegen een collega-werkende vader met een iets jongere puberdochter.
Dat moet je aan je vrouw overlaten!

Mannen en vrouwen, ze vullen elkaar zoo goed aan.

Klagen

Nu zijn er al twee mensen die zeggen dat ik een artikel op de opiniepagina van de Volkskrant van woensdag moet gaan lezen.

De strekking van het verhaal is dat werkende ouders van jonge kinderen wel erg veel klagen. Vooral de moeders.

Moet ik me aangesproken voelen?

Ik heb al zeker een uur niet geklaagd!

Tienminutengesprek

Het eerste tienminutengesprek op school.

Jij gaat toch, zei ik voor de grap.

Jazeker, zei hij.

Ook een grapje.

Het was toch vervelend geweest als hij had gewild. Want ik wilde. Zelf horen hoe het gaat, zelf vragen stellen indien nodig, niet later een te korte samenvatting horen.

Thuis las ik in de krant een column van Rene Diekstra, de psycholoog. Dat uit onderzoek blijkt dat vaders erg belangrijk zijn voor jonge kinderen. Terwijl het toch vooral de moeders zijn die de zorgdingen doen.

Bij stellen voor wie het huishouden een steeds terugkerend onderwerp van discussie, ruzie of ergernis is (meestal zijn er dan nog geen kinderen) blijkt vaak dat vrouwen het werk maar moeilijk uit handen kunnen geven: ze doen het liever zelf want dan gebeurt het precies op het moment dat zij het willen en precies op de manier hoe zij het willen.

Veel moeders hebben er ook problemen mee om de zorg voor hun kinderen uit handen te geven. Zelfs als die handen toebehoren aan de vader.

De volgende keer mag hij naar het tienminutengesprek.

Het stelde toch niet zoveel voor.

Ze solliciteren niet

Bij onze sector van het bedrijf zijn 38 leidinggevenden. Zes hoofden en daaronder 32 subhoofden. Nu ik geen leiding meer geef, is er nog maar een vrouwelijke manager over.
Een op de 38, dat is nog niet eens drie procent.

Pas zijn daar vragen over gesteld.
De reactie van de top: vrouwen solliciteren niet.

Een raar antwoord.
A - voor de meeste leidinggevende functies word je gevraagd
B - als het zo is, wordt het dan niet tijd om uit te gaan zoeken waarom vrouwen niet solliciteren?

Maar ach, er zijn natuurlijk veel belangrijkere zaken om je druk over te maken.
Denken ze.

De vrouw die op woensdag het vlees snijdt

Het is echt een enorm verschil, vier dagen werken of drie dagen.

Vier dagen werken in de week, dat doen fulltimers ook zo vaak. Ze hebben atv, een gewone vrije dag, een compensatiedag of zijn een dag op pad voor een klus.

Maar als je er twee van de vijf dagen niet bent, dan ben je ineens een echte parttimer. Dan ben je de collega die op woensdag het vlees snijdt. Of zoiets.

Het voelt ook heel anders op het werk.
En thuis ook, trouwens.

De verzamelaars

Vrijdag, peuterspeelzaal. Puzzel aan tafeltje met jongste dochter.
Ga je naar huis?
Nee
Ga je naar je warruk?
Ja
O, dat is minder, zegt moeder naast mij.

Dat is helemaal niet minder.

De PvdA wil kinderopvang drie dagen per week gratis maken.
Het CDA wil geen belastingvoordeel van 2000 euro meer geven als er maar een van de twee ouders werkt.

Voor veel vrouwen is het in meer dan een opzicht een zegen dat ze kinderen krijgen.
Ze kunnen stoppen met werken.

Daar helpt geen gratis kinderdagverblijf of belastingvoordeel tegen.

Hoe zat het ook alweer met die jagers en die verzamelaars?

Werkende vader

Onze kinderen hebben behalve een werkende moeder ook een werkende vader.
Maar die begint daar geen weblog over.
Dat is helemaal geen item.

Een citaat, eerlijk gestolen door de werkende moeder van een ander weblog:

Agnes Verbiest verzamelde ongelooflijk veel voorbeelden uit de media die keer op keer duidelijk maken dat vrouwen taalkundig bezien het onderspit delven. Vrouwenhockey, mannenhockey bestaat niet. Werkende moeder. Werkende vader kennen we niet. Een vrouw draagt een jurkje met een truitje, maar een man met een broekje? Een man draagt een slip, vrouw een slipje (het verkleinwoord komt ook geregeld voor). Ik moest eerst lachen om Agnes Verbiest, maar toen ik haar boekje las, moest ik zelfs erkennen dat veel seksisme eufemistisch in de taal verscholen ligt.

Het gaf hem ook zoveel rust

In de zomer waren we in Frankrijk. Naast ons kampeerde een gezin met twee dochters van 13 en 10 jaar oud. Een harmonieus, gelukkig gezin (welk gezin?).

De moeder, een jaar jonger dan ik, ook dat nog, vertelde dat zij was gestopt met werken toen haar oudste kind was geboren. Ze heeft nooit spijt gehad van haar keuze. Het gaf Lucas, haar man, ook zoveel rust, zei ze.

Ja! Dat zou het mij ook geven, dacht ik.
Je komt thuis, de boodschappen zijn gedaan, het eten is gekookt, de pantoffels staan klaar. Iemand vraagt: Wil je wat drinken? Hoe was je dag? Je eet. Je brengt de kinderen naar bed, misschien. Je leest de krant, je doet je ding. Je hebt zoveel rust.

Wij werkten toen nog beiden vier dagen in de week. Als ik wegging, was hij nog thuis. Als ik thuiskwam, was hij er nog niet. Wie samen zoveel dagen werkt, heeft een nanny of een au pair nodig. Dat geeft zoveel rust.

Je kunt natuurlijk ook gewoon een dag minder gaan werken.

Beter laat dan nooit

Erg vlot ben ik er niet bij, bij een weblog.
Maar daar is -ie dan.
Een truttige titel heeft -ie ook nog.

Half oktober is mijn ouderschapsverlof ingegaan. Een jaar lang werk ik niet vier, maar drie dagen. Ik ben mijn leidinggevende functie tijdelijk kwijt. Leidinggeven in drie dagen, dat kan niet, zeggen de mannen boven mij. Na 2,5 week zeg ik: Het geeft niet. Het is een verademing.

Het ouderschapsverlof aanvragen duurde veel langer. Het leek toch een soort nederlaag, alsof ik het niet aan kon, vier dagen een zware baan, twee kinderen van 2 en 4 en een man met onregelmatig werk. Wat een geluk, dat Christine Pannebakker mij een laatste zetje gaf met haar boek Het Mama Masterplan, een beetje te zweverig en te gelukkig voor mij, maar ondanks dat net wat ik nodig had. Je moet genieten, van het moederschap en van alles.

Nog even en ik ga ook zweverig en gelukkig klinken.