Geluk

Weer een jaar overleefd.
Zonder deuken, knallen, depressies, tegenslag of ongeluk.
In slaapkamers slaapt het geluk van ons geluk.
Geef ons nog honderd van zulke jaren.

En u ook.

Wij doen de deur op slot sluiten de gordijnen
Wij doen de lichten aan tegen het verstrijken
Van onszelf wij zeggen hou me vast hou me altijd bij je

Oud jaar alweer een jaar
Maar het hele jaar door sterft het jaar
In onze armen

(Robert Anker)

Oud en nieuw

We reden in een enorm weids landschap de ondergaande zon tegemoet en een van de mannen in de auto zei dat dit het allermooiste uitzicht was, de allermooiste lucht, op het allermooiste moment.

Dat vond ik niet.
Ik hou meer van de zon die opkomt.
Meer van de dag die begint dan van de dag die eindigt.

Liever de voorpret dan de kater.
Liever het voorgerecht dan het nagerecht.
Liever het voorspel dan het naspel.
Liever het voorjaar dan het najaar.
Liever het eerste hoofdstuk dan het laatste.

Altijd dat melancholieke gevoel dat opkomt als het jaar bijna het oude jaar is.
En dat nooit wordt verdrongen door de gedachte dat het nieuwe jaar begint.

Dat komt doordat uiteindelijk niets het haalt bij de zomer, het hoofdgerecht, het hoogtepunt, het feest dat in volle gang is, het boek waarin je halverwege bent, het moment van de dag waarop de zon het hoogst staat -

En is dat niet gewoon nu?

Waar leiderschap

Ik beslis wie er begint.

Ik begin.

(kamer van oudste dochter (4), 11.00 uur)

23

Het was donker en koud en plotseling stond er een donkerblauwe gedaante voor me.
Ik remde af, en drukte op een knopje.

Mevrouw, nu heeft u zo'n mooie fiets. En nu heeft u uw licht niet aan.

Nee....

En waarom niet?

Ik ben het vergeten.

En als er nou straks iemand van links komt en die rijdt tegen u aan, dan moeten wij naar uw huis en vertellen dat u was vergeten uw licht aan te doen. Dat moeten we niet hebben, hè.

Nee, dat moeten we niet hebben.

Niet meer vergeten, hè?

Nee, ik zal het niet meer doen.

Ik had het idee dat de politieman, minstens tien jaar jonger dan ik, echt dacht dat ik 23 was of 18 of 16.

En dat was geen compliment.

Dat krijg je met dat kinderachtige gedrag.

IJs

Niet meer zeggen, hè, dat je nooit meer ergens komt, met kleine kinderen.
Of dat je nooit meer iets meemaakt.

Wij waren hier.

Hein Vergeer, eat your heart out!

Eitje

En wat doe je verder, nou je leest de zaterdagkranten. En je stuit op een artikel over babygebarentaal, al heel populair in de VS en nu ook booming in Nederland. Kind van acht maanden tikt met vinger tegen hoofd: zijn moeder is een ei!

En je staat met de schrijver van een ander artikel even stil bij de versnelling van de tijd.
Alles gaat zo snel dat we nergens meer tijd voor hebben.
We schijnen zelfs vijftig procent sneller te praten dan in 1950.

Een eitje tikken dat ging vroeger van tik - tik - tik
En nu die baby van acht maanden tiktiktiktik
En over vijftig jaar pelt zo'n baby dat eitje nog ook.
In gebarentaal, dan hè.

,,Er bestaan gaten in de tijd, lang of kort, waarin niets bijzonders gebeurt. Deze zijn zonder meer essentieel voor liefde, vrede en creativiteit. Een maatschappij zonder zulke gaten staat met een enorme snelheid stil, want dat is een maatschappij waarin niemand in staat is tot een gedachte langer dan vijf centimeter. Als iets voortdurend gebeurt, gebeurt er eigenlijk niets. Dat komt doordat er alleen iets kan gebeuren wanneer er niets bijzonders gebeurt. Misschien is dat wel het wezen van Kerstmis."
(Thomas Hylland Eriksen in NRC Handelsblad)

Heimwee

De zon kan uitbundig schijnen, of misschien gebeurt het juist dan, dat er in augustus dat treurige gevoel over me komt, dat met de dag sterker wordt - het gevoel van heimwee naar de zomer, nog voordat die is afgelopen.

Het kerstavondetentje was buitengewoon gezellig maar het was wel een beetje jammer om vannacht tussen twee en vijf in vijf lange etappes alles wat ik had gegeten en gedronken van maag via wc in riool te moeten storten. En toen dat zo'n beetje klaar was, werd oudste dochter wakker in een nat geplast bed. Ze kwam tussenin en we deden alledrie geen oog meer dicht.

Dit alles was vooral sneu voor mijn moeder die voor vandaag een copieus diner had voorbereid en bereid, waar in elk geval twee mensen nauwelijks iets van hebben gegeten: ik want mijn maag deed nog zo raar en zij want ze had het zo druk met naar de keuken lopen en weer terug.

In een ijskoude slaapkamer in een hempje waarover nog een vestje moest verlangde ik vanochtend hevig naar warme dagen waarop zo'n vestje niet nodig is.

De kerst is halverwege en ik heb alweer een beetje heimwee naar de kerst.

Ik vind het zelf ook merkwaardig.

Vreedzame

Mijn broer werd door een hond gebeten in het park bij ons huis, de kaars viel tegen de tv die in brand vloog, de oven sloeg op hol waardoor de helft van de gerechten mislukte en ik kon niet drinken want ik was zwanger.

Dat was zo ongeveer onze meest memorabele kerstviering in familiekring.

Soms vertel ik het wel eens om indruk te maken (welke? op wie?) maar onlangs werd ik links en rechts ingehaald door iemand die had meegemaakt dat er letterlijk slaande ruzie was uitgebroken tijdens een kerstdiner.

Een vreedzame (of was het nou vreetsamen) kerst dan maar!

Vrede

Hoewel vrouwen met hun blikken kunnen doden en met hun opmerkingen door zielen kunnen snijden, zouden er toch minder oorlogen zijn als vrouwen de macht hadden in deze wereld.

Mannen zijn nu eenmaal fysieker, gewelddadiger.
Zoals ruzies bij vrouwen veel langer duren.

Een paar keer in de week maken onze gewoonlijk aan elkaar geklitte dochters van 2 en 4 flinke ruzie, meestal omdat de een iets in haar handen heeft wat de ander wil hebben.
Dat begint met gillen en krijsen en het eindigt met gehuil omdat er is gekrabd, geslagen, geknepen. Zo heeft onze oudste dochter nu een flinke kras op haar wang en troffen we de jongste een paar dagen geleden met een flinke pluk haar van de oudste in haar hand.
Voordat de tranen droog zijn spelen ze alweer lief met elkaar, alsof er nooit iets is gebeurd.

De vrouwelijke manier van ruziemaken komt kennelijk pas later.
Maar wanneer?
En vooral: hoezo? En waarom en waardoor?

(En waag het niet te zeggen dat ze op een gegeven moment gewoon het gedrag van hun moeder kopieren want voordat je het weet mis je een pluk haar!!!!)

Dikke T

Het was jaren geleden dat ik had meegedaan met het Nationale Dictee (voor de tv dan, hè) maar gisteren had ik er ineens weer zin in. Dus zat ik met schrijfblok en pen in de aanslag voor deze geweldige happening.

Het begon meteen al helemaal goed met de entree van de prominenten en taalpuristen, wie waren er en wat droegen zij, en vooral: maakten ze zich meer zorgen over de tussen-N of juist over de koppel-tekens?
Toen werd de jury voorgesteld en zoals altijd was alles wat Jeltje van Nieuwenhoven zei weer reuze interessant. En daarna, o wat een hoogtepunt, las Martin Bril zijn hippe stukkie voor, en ik hing aan zijn lippen en als een miss twiggy op de bank in mijn bordeauxrode deux-pièces onderwijl van de zenuwen schalen vol petitfours naar binnen werkend alsmede grote glazen vol caipirinha.

En gelukkig werd het dictee daarna nog eens voorgelezen, en toen zin voor zin, en toen elke zin in stukjes, en toen weer elke zin, en toen het hele gedicht nog een keer en toen woord voor woord en toen letter voor letter en toen weer helemaal opnieuw en toen zagen we hoe de jury zich terugtrok en ging nakijken en daar waren gelukkig weer de prominenten die onder het genot van een hapje en een drankje al hun pijl-en-bogen afschoten op de beatjuggelende bedenker van het dictee en zijn martinbrilwoorden.

Het kon me allemaal niet lang genoeg duren dus geduldig wachtte ik op de goede spelling en de uitslag en de juichende winnaar en komma o gelukkig komma dat wel komma daar waren ook de reacties van de prominenten.

Ik had 34 fouten gemaakt.
Maar dat was niet het ergste.
Het ergste was dat ik de hele tijd van boven halfluide lachsalvo's hoorde.
De man des huizes keek naar Shameless.
En ik niet.

Mooier

Een van de nadelen van ouder worden is dat zoveel dingen hun glans verliezen.
Je haar, bijvoorbeeld.
En de manier waarop je naar dingen kijkt. Steden, natuurschoon, mensen - been there, done that
En de manier waarop je dingen beleeft. Verjaardagen, reizen, werk.

Een van de cadeautjes van kinderen is dat zij zoveel dingen van een nieuwe glans voorzien.

Er hangen glimmende kerstballen in de boom en als je er in kijkt dan heb je bloemkooloren.
Kerstkaarten hebben al hun plichtmatige oubolligheid verloren als twee kleine meisjes verrukt een stapeltje uit de brievenbus halen.
Lelijke lampjes van rendieren aan huizen zijn zo mooi geworden dat je er even bij stil blijft staan.

Nog even en je hebt voor de gootsteen ook geen chloor meer nodig!

Gootsteen

Ik lees net dat je heel gelukkig wordt als je gootsteen glimt en glanst.
Dat moet met bleekwater!

Bleekwater????
Is dat chloor?

Zie je, simpel geluk is al snel te moeilijk voor mij.

20

Je neemt ouderschapsverlof, je werkt daardoor drie dagen in plaats van vier, dat vinden 'ze' te weinig voor iemand die leiding geeft en dus ga je terug naar het werk in uitvoering, wat ook wel eens met zich meebrengt dat je 's avonds iets moet doen.

Zoals vanavond dus.

Er was een andere vrouw die zei dat ze dit werk nog maar twee maanden doet.
O, zei ik, ik doe het al twintig jaar.

Twintig jaar hetzelfde werk, wat ben je dan al oud.
En twintig jaar hetzelfde werk, wat ben je dan al die jaren weinig opgeschoten.

Eigenlijk is het een beetje zielig.
Als ik dit twintig jaar geleden had geweten, dan had ik het vreselijk gevonden.

Maar het voelt helemaal niet alsof het vreselijk is.
Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen.

Dat krijg je zeker als je ouder wordt.

65

Als je 65 jaar getrouwd bent, dan krijg je de felicitaties van koningin Beatrix herself.
Dat weet ik, want mijn opa en oma vierden gisteren hun 65-jarig huwelijk.
Ergens op de Utrechtse Heuvelrug, in een boerderijachtig restaurant langs een lange donkere tweebaansweg. Die heb je daar heel veel. Veel meer dan hier. Boerderijachtige restaurants én lange, donkere tweebaanswegen.

Onderweg bedacht ik me dat ze in de oorlog zijn getrouwd en dat ik eigenlijk nooit had gevraagd hoe dat nou was. En dat ik al helemaal nooit had gevraagd wat het geheim is van hun huwelijk.

Tijdens het eten vroeg ik of ze 65 jaar geleden ook zo lekker hadden gegeten. O nee!, zei mijn oma. Daar hadden we helemaal geen geld voor. We gingen gelijk naar huis.

Dat weet ik dan maar weer.

De hele familie was uitgenodigd. Dat vond mijn oma leuk, zei ze, maar ze vond ook wel dat er erg veel vreemden waren.

Er waren zes kinderen, alle zes vergezeld van de enige man of vrouw met wie zij ooit trouwden.
En er waren dertien van de veertien kleinkinderen. Van die veertien kleinkinderen zijn er drie gescheiden, vaders van kinderen die toen 0 en 2 en 3 jaar oud waren.

In mijn herinnering waren mijn opa en oma altijd en overal samen. Ik geloof niet dat ik ze wel eens apart heb gezien, of zelfs maar apart van elkaar heb zien lopen en vermoedelijk hebben ze alleen gescheiden geslapen als een van de twee in het ziekenhuis lag, wat niet vaak het geval is geweest.

Misschien is dit het geheim van een 65-jarig huwelijk.
Altijd dicht bij elkaar blijven en rustig door blijven ademen.

Er viel een beetje salade van de vork van mijn opa, op zijn broek. Mijn oma, zo dement als een deur, pakte een servetje om het schoon te maken.
Klein gebaar, grote liefde.

Verdachte

De 22-jarige verdachte van de moord in de Brabantse school blijft negentig dagen langer vast zitten. Er is cameratoezicht, hij mag geen contact met de buitenwereld hebben, zijn advocaat praat vanachter glas met hem.

Hoe zouden zijn (pleeg-stief)ouders zich voelen?
Hoe kun je leven met de gedachte dat...
Praten de buren nog wel met ze?
Worden ze niet stapelgek van schuldgevoel?
Zijn ze ervan overtuigd dat hij onschuldig is?
Huilen ze de hele dag?
Durven ze de deur nog wel uit?
Wie troost ze, steunt ze, helpt ze, luistert naar ze?

Naast mijn bed ligt nog altijd het boek Te vroeg oud, te laat wijs van Gordon Livingston. Hij schrijft onder meer dat ouders graag publiekelijk trots zijn op de prestaties van hun kinderen, alsof zij zelf een geweldige taak hebben volbracht. ,,We eigenen onszelf een deel van het succes toe dat rechtmatig onze kinderen toekomt.'' Ouders van kinderen die het niet goed doen, kampen juist met een enorm schuldgevoel. ,,De strijd van hun kind stelt hun verrichtingen in een ongunstig daglicht.''

Een narcistische mythe noemt hij het dat ouders zich voorstellen dat ze als enige of als eerste verantwoordelijk zijn voor het succes of falen van hun kinderen.
Kinderen zijn autonome mensen, zij slagen of falen vanwege de goede of slechte beslissingen die zij zelf nemen.

Zijn conclusie is dat het de voornaamste taak is van ouders om kinderen te leren dat de wereld een onvolmaakte plaats is waar je ondanks alles wel gelukkig kunt zijn. En dat voorbeeld geven is volgens de Amerikaanse psychiater veel nuttiger dan alles wat je als ouders zegt.
,,Het vermogen om gelukkig te zijn met elkaar is het nuttigste voorbeeld dat we onze kinderen kunnen geven.''

En verder moet je er maar het beste van hopen.

Rietje

Ze moet ophouden met klieren maar ze gaat gewoon door.
Ze wordt de klas uitgestuurd maar ze blijft gewoon zitten.

Misschien is een heropvoedingskamp wat voor meisjes als Rietje V.

Foto's

Kinderen zijn een goede vrijetijdsbesteding, zei Midas Dekkers, want je houdt geen vrije tijd meer over.
Het is zo prettig om te beseffen dat Midas Dekkers, bewust kinderloze man, heel erg ongelijk heeft.

Ik heb genoeg vrije tijd.

Een extra vrije dag gekregen, het afgetobde gevoel kwijtgeraakt.

Iedereen heeft het druk druk druk en niemand heeft ergens tijd voor maar ik wel.

Of is dat niet zo? Zou ik het eigenlijk heel druk moeten hebben omdat er hier in huis - om maar wat te noemen - lades vol liggen met achterstallige administratie, niet ingeplakte foto's en nog te bewerken filmpjes?

Vandaag vertelde een andere werkende moeder dat haar therapeute ooit zei dat zij zich erbij neer heeft gelegd dat er honderden foto's los in dozen liggen als zij dood gaat.

Morgen heb ik geen tijd, maar overmorgen ga ik foto's inplakken.

Met minder nog meer

Vanmiddag gebeurde het volgende.

Er stond een man voor een groep mensen.
Het was een nogal onbekende man voor deze groep mensen.
Hij vertelde wat hij en andere mannen en een vrouw hadden bedacht voor deze groep mensen.
Die andere mannen en die enkele vrouw waren ook nogal onbekenden voor deze groep mensen.
Het was niet zo leuk, maar het moest, zei hij.
De groep mensen gaat met een kleinere groep mensen hetzelfde werk doen.
Dat was anderhalf jaar geleden ook al eens gezegd tegen deze groep mensen, die toen nog iets groter was.
En anderhalf jaar daarvoor ook.
Dit was dus de derde keer.
Hij zei ook hoe het moest gebeuren: hetzelfde werk doen en dan nog iets erbij en nog iets beter, met minder mensen.
De groep mensen om wie en over wie het ging had er verder niets over te vertellen.
Zo gaat het gebeuren, zei hij.

De groep verliet de zaal.
De man verliet het pand.

Vanavond gebeurde het volgende.

Ik werd heel boos.

Kampioen verdwalen

Drieendertig jaar geleden zaten we bij elkaar in de klas, vrijdagavond zaten we samen aan een tafel te eten. Twee vrouwen uit L, een man uit A en een man uit D. Het duurde wel even voordat we er daadwerkelijk met z'n vieren waren want man uit D kwam anderhalf uur te laat. Hopeloos verdwaald en verregend.

Het was niet erg want we zaten droog en we waren in goed gezelschap en we hadden echt helemaal geen honger en de wijn was heerlijk en het was ook al niet erg dat hij zijn mobiele telefoon niet bij zich had, want nu hadden we constant het gevoel dat hij elk moment kon binnenstappen.

Toen man uit D er om negen uur was waren we extra blij om hem te zien en wij vrouwen waren vol begrip want wij zijn de weg ook wel eens een beetje kwijt.

Zelf ben ik bijvoorbeeld heel goed in verdwalen. Mijn grootste prestatie op dat gebied was het missen van de huwelijksceremonie van een vriendin in Zeeland, gevolgd door het ontwaren van borden met Duitse plaatsnamen op weg naar het westelijk deel van Friesland, maar die middag dat ik drie collega's vanuit de auto heb gebeld omdat ik Capelle aan den IJssel niet kon vinden, die mag er ook wezen.

Onlangs is het me zelfs gelukt om met de trein te verdwalen. Onderweg naar een vestiging van ons bedrijf bij het station van Haarlem, zat ik te bellen met een vriendin, de trein stopte, ik stapte uit, liep naar beneden en stond ineens stil van verbazing want er was helemaal geen busstation. En ik moest aan de kant van het busstation het station uit. Echt geen bus te zien daar. Het was station Heemstede-Aerdenhout.

Weer naar boven, naar het perron en daar stond ik, vrouw van de wereld, op dat kleine stationnetje op de trein naar Haarlem te wachten.

Op het Haarlemse kantoor het avontuur verteld aan een mannelijke collega die verbijsterd uitriep: Dat vertel je toch niet!
Een dag of wat later dacht ik een grappig verhaal te hebben aan de lunchtafel op ons eigen kantoor maar toen reageerden twee mannelijke collega's al even verbaasd dat iemand zoiets doms durfde te vertellen.

De moraal van dit verhaal:
- mannen verdwalen ook
- ze praten er alleen niet over
- ook niet over hun andere blunders
- ze kunnen er slecht tegen als wij over onze stommiteiten vertellen
- ze hebben liever dat we op ons voetstuk blijven staan
- dat komt omdat ze zoveel van ons houden

Oefening

Leven met kinderen, dat is één laaaange oe-fe-ning in ge-duld.

Tags

Social media, traffic, tags, web 2.0, wiki's, landing pages, skyscrapers, webwidgets, Flickr, blogosfeer, blognomics - een heuse weblogger moet zich toch een beetje verdiepen in de materie.

Heb ik vijf jaar onder de grond gezeten of zo?

Kwestie

Ondertussen ligt er nog wel een echte kwestie op tafel.

Waarom zijn er zo weinig vrouwen aan de top?
a) Het komt door de mannen, die het liefst andere mannen om zich heen verzamelen
b) Het komt door de kinderen, die onze tijd en aandacht nodig hebben
c) Het komt door vrouwen zelf - die een gebrek aan ambitie hebben en andere dingen nu eenmaal belangrijker vinden.

In mijn omgeving zijn nog maar weinig vrouwen die vijf dagen werken. Ook vriendinnen zonder kinderen werken drie dagen, vier dagen, negentig procent, of helemaal niet.
Tegelijkertijd meldt het CBS deze week dat steeds meer mensen overwerken: 38 procent in 2005. Staat er een stukje in de krant over dit onderwerp, komen er drie mannen die overwerken aan het woord, en nul vrouwen.

Kortom ik neig naar antwoord c, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet.

Gedicht

Hoewel ik erg competitief ben ingesteld doe ik bijna nooit aan wedstrijden mee. Bang om te verliezen natuurlijk.

Maar vorige week stond er een artikel in Trouw over het schrijven van sinterklaasgedichten, met daaronder een oproep om een gedicht in te sturen. De leukste inzendingen zouden ze op een website zetten.
Voordat ik het wist had ik een gedicht gemaild.
In de dagen daarna geen enkel sinterklaasgedicht gezien. Niet op de site van Trouw, niet in de papieren editie.
Sindsdien allerlei visioenen van redacteuren die een hoop lol hebben om die ene dwaas die een sinterklaasgedicht mailde.

En toch en toch, het is best een leuk gedicht. Ik heb het zelfs twee achtereenvolgende jaren gemaakt. Tweemaal voor dezelfde man, tweemaal voor hetzelfde gezelschap. De tweede keer leek het net alsof iedereen het voor het eerst hoorde. Het is dus best een bijzonder gedicht. Bij hergebruik blijft het origineel.

Volgend jaar plaats ik het gewoon weer op dit weblog.

Voor M

Een nieuw boek
wat een feest
Want je bent zo lief
zo lief
zo verschrikkelijk lief

Als je leest

Van S

Held

Zondag keek ik naar mijn held, maar het was zo spannend, en mijn held in huis was er niet, dus maar even weggezapt. Kwam terecht in een bedaarde discussie tussen Midas Dekkers, de bioloog, en Cisca Dresselhuys, de Opzij-hoofdredacteur.

Hoe het komt dat er zo weinig vrouwen zijn met topfuncties, was de vraag.
Komt door de mannen, zei zij.
Komt door de kinderen, zei hij.

Ik laat me graag tegenhouden door een man.
Als het deze maar is.

Genieten

In de serie geluk voor 1,99 euro
(en in de serie kijk ons eens leuke kinderen hebben):

- dochter van 4 krijgt asspoester-en-andere-prinsessenmap om kleurplaten in op te bergen in haar schoen
- bergt er kleurplaten in op
- loopt 's middags met map onder haar arm door de kamer
- en zegt:

ik geniet zó van mijn map

Denken

Moet steeds denken aan
- de moeder die gebeld werd dat ze naar school moest komen
- de vader die door politieagenten van zijn werk werd gehaald
- de zeventien mensen onder wie een aantal kinderen die illegaal en dakloos door onze stad zwerven
- het 3-jarige dochtertje van de eind september overleden vriendin van een vriendin, die het weinig over haar moeder heeft, maar die zei, toen iemand vroeg wat er op haar verlanglijstje voor sinterklaas moest: mama

Morgen maar weer alledaagse dingen.
- wat een geluk als je dat kunt zeggen -