Auto

We hebben een nieuwe auto gekocht. De boordcomputer van de oude was stuk en hij was toch ook gewoon oud aan het worden.
De garage had er toevallig eentje staan die `echt iets` voor ons was. Of dat zo is, dat weten we eigenlijk niet, maar nadat mijn broer, die autoverkoper is, had gezegd dat we de deal wel konden sluiten, besloten we dat ook te doen, vooral omdat we het niet zagen zitten om uren op internet te kijken naar eentje die nog meer echt iets voor ons is of om dagen op garagetour te gaan.

Gemakzucht dient de mens, soms.

Aan de lunchtafel vertelde ik het nieuws over de nieuwe auto waarna de collega naast mij vertelde dat hij ook al een tijdje een nieuwe wil, maar zijn gezin niet.
Je dochter is acht!, zei ik.
Ja, zei hij, maar ze is ook een gezinslid.
Toevallig hadden we even daarvoor een gesprek over tijd hebben voor jezelf. Dat heeft hij niet, want hij heeft kinderen. Je kunt toch ook alleen weg, zei ik, maar ik geloof niet dat dat in zijn geval kan. Dan ga je samen een keer weg en vraag je een oppas. Kan ook niet zo gemakkelijk, want de kinderen willen alleen oma als oppas.
Toen vertelde iemand anders aan tafel over iemand met een kind van drie aan wie hij elke dag vraagt: wat wil je vanavond eten?
Belachelijk!, riep mijn collega uit.
Dat doe je toch niet?

(Als bonus nog een vrouwachterhetstuurmop:
Vrouw maakt met garagemeneer proefritje met nieuwe auto.
Vrouw zegt: o, ik rij maar 20!
Zegt garagemeneer: Je kijkt op de toerenteller. De kilometerteller zit rechts. Je rijdt 60.)